Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/79

lata całe żyć z dnia na dzień... a ponieważ posiadasz pani złote serce, przyszła ci myśl utworzenia mi własnego ogniska rodziny... O! droga pani Tordier, jakże mogę pani podziękować?... Jak mam wypłacić ten dług wdzięczności?...
 — Wywzajemniając się dla mnie jednakowym uczuciem... — rzekła Julia głosem słabym, jak tchnienie.
 — Ależ ja żywię to uczucie... Kocham panią...
 — Pan mnie kocha!... Pan mnie kocha!... czy to prawda?...
 — Jak siostrę, przysięgam pani!...
 Garbuska wzdrygnęła się.
 Bladość jej przeszła w siność.
 Prosper jednym rzutem oka osądził efekt, jaki sprawiły jego słowa.
 Efekt ten należało osłabić jak można najprędzej, ażeby wszystkiego nie popsuć.
 — Tak — ciągnął dalej, chwytając rękę Garbuski — tak, jak siostrę, dobrą, przywiązaną, odgadującą wszystko, przewidującą wszystko, przy której chciałoby się zawsze żyć, a która by umiała natchnąć uczuciem czulszym nawet od zwykłej przyjaźni.
 Prawiąc te niesmaczne czułości, Prosper przytknął usta do długiej i kościstej ręki Julii.
 Pod niespodziewaną pieszczotą tego pocałunku — pocałunku kłamliwego, pocałunku Judaszowskiego — Garbuska czuła, że całą jej istotą wstrząsa gwałtowny prąd elektryczny.
 — Tak — wyjąkała z pewnym upojeniem — tak, siostrą i więcej niż siostrą... Kochaj mnie, Prosperze, jak chcesz, ale kochaj mnie... kochaj...
 — O! droga pani... całe uczucie moje... cały szacunek...
 — Nie, nie... co mówić o szacunku — przerwała Julia — niech będzie tylko uczucie...
 I mówić miała dalej, i może, ustępując nieprzepartemu uniesieniu, przestałaby być panią samej siebie.