Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/645

nie zagojoną, na plecy, na ręce, wszędzie są ślady laski Prospera Rivet!
 Mówiąc to, Joanna odsłaniała część ramion Heleny, poznaczonych pręgami sinymi.
 — To straszne! — zawołał doktór.
 Sędzia drżał z przerażenia.
 — Dosyć, Joasiu! — błagała Helena.
 — Rzeczywiście, że dosyć wiemy — rzekł sędzia, zbliżając się do Heleny i dodał: — Czy prawdą jest wszystko, co mówiła panna Joanna Bertinot?
 — Niestety!... panie... — wyjąkała biedna ofiara. — Lecz nie obwiniam nikogo.
 — Nie potrzebuje pani obwiniać. Fakty same za siebie mówią.
 Sędzia usiadł obok Heleny i wziął ją za rękę.
 — Dziecię drogie — rzekł — wiesz, że jesteś między życzliwymi?
 — Wiem o tym, panie.
 — Czy zgodzisz się, aby pomódz im, gdy będą się starali powrócić ci prawnie swobodę?
 — Jakim sposobem mogliby to uczynić?
 — Wszystko przemawia za tobą! Wszystko obwinia twoich prześladowców. Pożycie z nim jest niepodobieństwem, oni cię w końcu zabiją!
 — To niech mnie Bóg zabierze! — rzekła Helena, wznosząc oczy do nieba.
 — Za młoda jesteś, żeby chcieć śmierci, a możesz jeszcze być szczęśliwą, jeżeli zgodzisz się pomódz nam.
 — Jakim sposobem?
 — Matka twoja i mąż, z cynizmem przerażającym, praktykują w ognisku domowym nierząd i hańbę! Obrzucają cię obelgami i poniżeniem, maltretują cię, nosisz ślady ich uderzeń na całym ciele! To woła o pomstę. Rozwód jest konieczny! Sprawiedliwość nie odmówi tego, ja ręczę.