Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/610

 Wieczorem zapytała doktora, czy może zostawić Lucjana na jeden dzień, a otrzymawszy polecenie z zastrzeżeniem, żeby wracała jaknajprędzej, oznajmiła państwu Roncerny, że nazajutrz pierwszym pociągiem jedzie do Paryża.
 Józef Włosko dostał znów depeszę od Bertinota, że tenże będzie w Paryżu o szóstej zrana.
 Przykazał więc odźwiernemu, żeby przyjął Joasię, jeżeliby stawiła się nim on powróci, zamówił w restauracji na godzinę dziesiątą wyśmienite śniadanie dla trzech osób, na które miał przyjechać ułaskawiony więzień.
 Niedługo czekał.
 Włosko spostrzegł Piotra Bertinot, którego fizjognomię zachował w pamięci.
 A jednak Piotr Bertinot w czarnym garniturze, w miękkim ficowym kapeluszu i z żółtą skórzaną walizką w ręku, niczym nie przypominał biednego skazańca.
 On także poznał Włoskę.
 Podszedł do niego, spojrzeli na siebie i połączyli się w serdecznym uściku.
 Pierwszy Piotr przemówił.
 — A Joasia, moja córka? — zapytał.
 — Czeka na ojca, u mnie, — odpowiedział Włosko. — Chodźmy.
 I pociągnął Piotra z sobą.
 — Jaki pan dobry jest!
 — Od dziś zabieram pana do siebie; mieszkanie czeka gotowe... Za parę dni będzie pan pracował w biurze razem ze mną, i spodziewam się, że będzie pan bardzo użyteczny.
 — A Joasia? — zapytał Bertinot.
 — Zrobi to, co jej poradzisz.
 — Gdzie ona jest?
 — W Petit-Bry u hrabiny de Roncerny, gdzie dogląda niebezpiecznie chorego. To serce anielskie!... — dodał Włosko.