Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/557

 — Nie, panie...
 — Czemu? Powinnaś była to uczynić.
 — Prawda, panie, lecz nie zrobiłam tego...
 — Czy masz po temu jakiś powód?
 — Miałam.
 — Jaki?
 — Mój ojciec błagał mnie, abym nie starała się nigdy poznać przeklętego nazwiska matki, i chciałam mu być posłuszną.
 Sędzia czas jakiś siedział w zamyśleniu, następnie rzekł:
 — Dam ci, moje dziecko, kilka słów do hrabiego de Roncerny... Proszę cię, siadaj.
 Napisał kilka wierszy, wsunął je w kopertę i, podając ją dziewczynie, dodał:
 — Do widzenia, panno Joanno, a powiedz swemu choremu niech nie rozpacza.
 Dziewczyna potrząsnęła głową
 — O! panie, — szepnęła — czyż on może mieć jaką nadzieję?... Wszystko stracone dla niego!... Pytam siebie nieraz, czy należy mu życzyć wyzdrowienia?...
 Skłoniła się i wyszła.
 — Śpiesz się — zawołał na swego sekretarza sędzia — poszukaj mi akt sprawy Roncerny przeciwko Joannie Bertinot, obwinionej o kradzież... Była w toku trochę więcej, niż miesiąc temu.
 Zadzwonił na woźnego biurowego.
 — Pędź bez straty chwili — do biura bezpieczeństwa — rozkazał sędzia. — Jeżeli tam jest agent Challet, sprowadź go do mnie... Jeżeli nieobecny, niech go zawiadomią, że potrzebny mi niezwłocznie.
 — Oto są akta żądane... — rzekł sekretarz, kładąc przed sędzią gruby zeszyt szarego papieru.
 Sędzia rozłożył go z pośpiechem i odczytał badanie,