Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/517

 Prosper nie przestawał się śmiać, bełkocąc pijanym głosem:
 — Zobaczymy, moja pani Rivet... Zobaczymy!... Nie trzeba mówić: hop!...
 — Jesteś pijany, idź spać!...
 — Tak, zobaczymy, pijany nie pijany, jestem tu panem mężem, i chcę tam wejść.
 W pobliżu Heleny na stole stały zastawione przekąski i napoje, którymi częstowano gości przed wyjazdem, oraz całe nakrycie.
 Helena porwała nóż, szybkim ruchem wyrwała suknię z jego ręki, tak że strzępy mu tylko zostały w dłoni i, stanąwszy w uchylonych drzwiach pokoju, rzekła głosem donośnym i energicznym:
 — Jeżeli krokiem postąpisz, by tam wejść, przysięgam, że cię zabiję!
 Garbuska uchwyciła go za poły i silnie w tył pociągnęła. Wyczytała w oczach Heleny silne postanowienie. Zrozumiała, że jeden krok jeszcze, a zięć jej padnie nieżywy, ugodzony nożem w serce.
 Z zadziwiającą przytomnością umysłu młoda mężatka, korzystając z tej chwili, wpadła do pokoju, zasuwając za sobą rygiel.
 Westchnienie ulgi wyrwało się z jej piersi.
 Prosper, jako tchórz nikczemny, uląkł się noża.
 Padł na pobliskie krzesło, z czołem, oblanym kroplistym potem. Twarz jego pokryła się trupią bladością, dolna warga zwisła mu z wyrazem ogłupienia.
 — Prosperze, mój Prosperze, czy chory jesteś? — z niepokojem pytała garbata, usiłując nadać głosowi pieszczotliwe brzmienie. — Cierpisz?
 W miejsce odpowiedzi, komiwojażer wykrztusił te słowa:
 — Gorąco... pić, dawajcie pić!...