Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/448

 — Joanna tutaj!... — zawołała Marta — gdzie ona jest; biegnę natychmiast...
 — Czeka na panią przy ganku.
 Panna Roncerny przeprosiła towarzystwo i poszła za służącym.
 — Przynosisz mi złe wiadomości — rzekła, biorąc ręce Joasi i patrząc na jej twarz zmienioną.
 — Nieszczęście! Straszne nieszczęście, proszę pani!...
 — Czy to z Helenką?
 — Panna Helena jest bardzo nieszczęśliwa, lecz pana Lucjana trzeba ratować!
 — Czy jest w niebezpieczeństwie?
 — W więzieniu...
 — On w więzieniu!... Niepodobieństwo.
 — Tak on uwięziony, a matka jego nie żyje.
 — Ależ to straszne, nie do uwierzenia...
 Joanna w krótkości opowiedziała wszystko pannie de Roncerny.
 — Więc ten potwór, ta matka bez serca, ta Julia Tordier powodowana ślepą nienawiścią zgubiła dwoje dzieci!... O biedna moja Helenka!
 — On więcej godzien litości, on niewinny, zawleczony do więzienia, jak złodziej!...
 Matkę jego rozpacz zabiła, a on jeszcze o tym nie wie... Myślałam, że pan Soly przyjdzie w pomoc swemu podwładnemu, który przecież nie stracił prawa do jego szacunku... a gdyby on nie chciał, miałam na myśli pana hrabiego de Roncerny...
 — Mojego ojca!... — zawołała Marta — masz rację, Joasiu... Ojciec mój ma przyjaciół, wpływowych w sądownictwie... ja także znam kogoś, co ma stosunki rozległe... Chodź, Joasiu, musimy najpierw ocalić Lucjana, a potem spróbować ocalić Helenkę...