Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/404

 — Ucieczka panienki powinna być przypisywana rozrpaczy.. Trzeba wszystko przewidzieć.
 — Przewidzieć... co?
 — A to naprzykład: Matka panienki mogłaby przypuszczać, że poszłaś do pana Lucjana.
 — Zpewnością przypuszczała.
 — A tego właśnie trzeba uniknąć.
 — Jakim sposobem?
 — Rzecz bardzo prosta... Rozpacz popycha do samobójstwa... Pan Lucjan powiada w swym liście... że, gdyby miał być rozłączonym od panienki na zawsze, zabiłby się i uczyniłby to z pewnością.
 — O, nie wątpię.
 — Otóż utrata wszelkiej nadziei, może panienkę natchnąć takim postanowieniem jakim natchnęła pana Lucjana... należy więc, ażeby matka panienki myślała, że panienka postanowiła umrzeć, a nic łatwiejszego, jak wpoić w nią tę wiarę.
 — A to jakim sposobem?
 — W chwili opuszczenia domu, napisze panienka list i zostawi go w miejscu widocznym dla matki... W liście, tym napisze panienka, że, nie spodziewając się już niczego od życia, chce szukać w śmierci schronienia i spoczynku, jakiego ona nie odmawia nigdy...
 — Tak... tak... Rozumiem! — rzekła żywo Helena. — Uważać mnie będą za umarłą...
 — Aż do dnia gdy się panienka pokaże... A wtedy będzie zapóźno sprzeciwiać się twemu małżeństwu z panem Lucjanem.
 — To prawda... W przypuszczeniu, że umarłam, szukać mnie nie będą... Teraz rozstańmy się... ja wracam do domu... napiszę ten list. Wieczorem za tym, Joanno, i niech Bóg ma mnie w opiece!
 Dziewczęta ucałowały się i Helena podążyła na ulicę Anbry.