Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/403

stałabym!...
 Ale ona mnie prześladuje nienawiścią, nienawiścią nieubłaganą... przecież ja jej nigdy nie obraziłam ani czynem, ani słowem.
 Masz słuszność, Joanno, ja w niczym nie jestem jej obowiązaną!...mogę ją opuścić bez wyrzutów sumienia!...
 — Tak!... stokroć tak!...
 — Kiedy masz się zobaczyć z Lucjanem?
 — Dziś wieczorem.
 — Gdzie?
 — Tu.
 — Czy przyjdzie po odpowiedź na list?
 — Tak.
 — To odpowiedź tę mieć będzie... ja sama mu ją przyniosę.
 — Co mu panienka powie?
 — Że jestem gotowa iść z nim...
 — Spotkanie nastąpić ma o ósmej... Czy będziesz wolną, panienko?
 — O to się postaram.
 — Zastanie mnie panienka przy panu Lucjanie.
 — Obecność twoja podwoi moją odwagę.
 — Widziałam, jak matka panienki wychodziła z domu — podchwyciła Joanna.
 — Tak.
 — Szła nie sama...
 — Towarzyszył jej ten, którego chce mi dać za męża... Pojechali na wieś, ażeby zamówić ucztę weselną, i jak mówiła, powrócą dopiero późno wieczorem.
 — Tym lepiej... Nie będzie potrzebowała panienka szukać pozoru dla wyjścia.
 — Czy mam z sobą zabrać ubranie, bieliznę?
 — O, nie, nie!...
 — Dlaczego?