Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/243

XIX.

 Pani de Roncerny zbyt była inteligentną, aby nie odgadnąć znaczenia tej nagłej zmiany na twarzy Garbuski.
 Skinęła niedostrzegalnie na Martę, ażeby jej nakazać milczenie, i sama się odezwała:
 — Rzeczywiście, córka moja ma dla panny Tordier szczerą sympatię, prawdziwą przyjaźń. Wiadomo pani, że uczucia pensjonarek często bywają trwałe, co się chwali tym, które ich doznają i nie zapominają...
 Garbuska milczała.
 Na twarzy jej nie drgnął ani jeden muskuł.
 Zdawaćby się mogło, że nie dosłyszała słów, wyrzeczonych przez hrabinę.
 Ta, jak łatwo zrozumieć, czuła się wielce zakłopotaną.
 W jaki sposób ta istota dziwna, odrażająca, widocznie usposobiona wrogo, w jaki sposób przyjmie zaproszenie, z którym ona wystąpi?
 Zapewne bardzo źle.
 Jednakże trzeba było spełnić powzięte postanowienie.
 Hrabina mówiła też dalej:
 — Dowiedziałam się o strasznym ciosie, który ugodził obie panie... Strata męża i ojca ukochanego jest dla żony i dla dziecka najokrutniejszą z boleści. Z całej duszy żałuję pani, jak i Heleny. Biedne dziewczę głęboko zostało dotknięte tą śmiercią... Widziałam ją...
 — A! — przerwała żywo Julia Tordier — pani ją widziała?
 — Tak.
 — Kiedy?
 — Kilka dni temu, gdym jeździła po Martę do Saint-Leger. W chwili odjazdu przyszła się pożegnać ze swą przyjaciółką. Widziałam, że jest nie tylko smutną, bardzo smutną, co jest zupełnie naturalne, ale bardzo cierpiącą