Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/19

III.

 Oczy garbuski wpatrzyły się w tę fotografię, z niezwykłym uśmiechem.
 Formalnie padały z nich błyskawice, cała twarz się rozjaśniła.
 Uśmiech bachantki, pijanej winem i miłością, zjawił się na jej ustach koloru krwi.
 Ręce jej kościste zaczęły drżeć, tak dalece wielkim było wzruszenie.
 Po kilku chwilach wpatrywania się w twarz mężczyzny, zbliżyła do ust fotografię, ucałowała ją, szepcząc głosem już teraz słodkim:
 — Ach! gdyby on wiedział, jak ja go kocham...
 Po tym uniesieniu uspokoiła się trochę.
 Pani Tordier spojrzała jeszcze po raz ostatni na wizerunek mężczyzny, położyła go znowu na stole i wzięła drugą fotografię.
 Obrazek ten przedstawiał twarz młodej dziewczyny lat szesnastu lub siedemnastu, piękności wielce wytwornej, delikatnej i niewinnej.
 Dwa grube warkocze włosów jasnych opasywały, głowę.
 Oczy wielkie, pełne wdzięku, musiały być zapewne koloru niebiesko stalowego.
 Twarz garbuski zasępiła się.
 Oczy jej przybrały wyraz okrutny, głosem głuchym z pewnym szyderstwem wyszeptała:
 — Ładną jest ta lalka! Piękną nawet jest!... Piękną, ale jak lalka z wosku... Ona nie jest...
 Garbata przerwała sobie, a twarz jej się wykrzywiła.
 Czuć było, że niedomówiony wyraz palił jej wargi.
 Ruchem szybkim zwinęła w bibułę fotografie i schowała je znów do biurka, po tym stała jeszcze przez chwilę, milcząc, nieruchoma, z głową, zwieszoną na piersi, które falowały szybko, jakby zadyszane.