Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/48

 — W takim razie byłoby najlepiej zapomnieć o niej...
 — A to dlaczego?
 — Dla tego, że nie mógłbym nigdy się starać o rękę bogatej panny.
 — A jakaż by w tem była przeszkoda?
 — Jestem bez rodziny i majątku; rodzice jej mogliby drzwi mi pokazać.
 — Nie masz majątku, to prawda, ale mógłbyś go sobie zdobyć. Jesteś przecież artystą, masz talent.
 — Talent mój nie wyżywiłby mnie, nie mógłbym nawet wynająć sobie pracowni, gdyby nie mająteczek zostawiony mi przez mojego poczciwego wuja, jedynego mego krewnego.
 — Ależ masz przyszłość przed sobą.
 — Wszyscy co w ręku obracają pędzel lub narzędzie rzeźbiarskie, myślą, iż przyszłość do nich należy, a jednak większą część życia w niedostatku albo w nędzy przepędzają. Pomimo walki, przeszkody są tak wielkie, że żadko w młodym wieku można sobie utorować drogę.
 U nas dopiero wtedy dochodzi się do pieniędzy, kiedy już broda osiwieje. A na to jeszcze długo trzeba czekać.
 — Więc ty już zupełnie tracisz odwagę?
 — Nie śmiem już nawet mieć nadziei.
 — Nawet zdobycia serca twojej ubóstwianej?
 — Nawet tego.
 — Czyś nie przeprowadził przypadkiem telegrafu