Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/427

sobie krzesło, by mogła słuchać wygodniej.
 — Więc to rzecz zupełnie serjo mój drogi — zaczął pan de Lorbac.
 — Nie śmiałbym w takich razach żartować...
 — Któż więc jest tą, której oddałeś twoje serce?
 — Czyż Reginka nie wymieniła ci jej, ojcze?
 — Siostra twoja nie wymieniła nikogo.
 — A więc znasz ją dobrze, mój ojcze. To Róża!
 Pan de Lorbac wydał okrzyk zadziwienia, który zagłuszył inny okrzyk pani Daumont z sąsiedniego pokoju.
 Macocha, usłyszawszy wieść tak niespodzianą, zatrzęsła się ze strachu, i blada jak marmur słuchała da szych wyrazów.
 Z najmniejszym niepokojem patrzył się i Rene na ojca, który ze swej strony zachowywał milczenie.
 — Dlaczego nie odpowiadasz mi ojcze? — zaczął wreszcie. — Czy ci przykro, że kocham to dziewczę? Czyżbym się mylił myśląc, że i ty także ją lubisz i szacujesz, jak na to zasługuje?
 — Nie, nie mylisz się wcale.
 — I nie masz jej ojcze nic do zarzucenia?
 — Nic.
 — I uznajesz to za naturalne, że ją kocham?