Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/415

jąc rączki od zapłakanej twarzy, rzekł wzruszonym głosem...
 — Kocham ciebie!
 Róża zadrżała.
 — Czy myślisz, że nie wiem o tem?
 — A więc czemu płaczesz?
 — Róża nie odpowiadała.
 — Czyżby zniewaga, jaką ci wyrządzono, była tych łez przyczyną?
 — Cóż mnie obchodzić może zniewaga ze strony takiego człowieka? On nie może mnie obrazić, ja nim pogardzam tylko... Nie idzie tu jednak o mnie, tylko o ciebie.
 — O mnie? — powtórzył Rene zdziwiony.
 — Tak jest, ponieważ chcesz się bić z mojej przyczyny. Nie powinno przyjść do tego, ja nie chcę. Odrzuć ten pojedynek, Błagam cię o to, zaklinam! Igrać ze swoiem życiem dla mnie... czyż to możliwe? Nie i sto razy nie! Pan się nie będsiesz bił?
 — Czyżbyś się obawiała skandalu? Bądź spokojną imienia twojego nikt wymówić się nie ośmieli...
 — Ach, gdyby tu szło tylko o mnie. Ale ten nędznik może cię zabić, a ja nie chcę, żeby cię zabił!
 — A więc i ty mnie kochasz, Różo — zawołał Rene z twarzą zarumienioną z radości, cisnąc do ust ręce młodej dziewczyny.
 Ta usunęła je przed pieszczotą.
 — Panie Rene — szeptała głosem zaledwie