Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/224

 — To ono — szepnął i serce jego uderzyło gwałtownie.
 Wyskoczył z powozu, budząc tym ruchem woźnicę, który, mimo zimna, drzemał w najlepsze, i pobiegł na jej spotkanie.
 — To ty... — rzekła Teresa głosem omdlałym.
 — To ty... — zawołał uszczęśliwiony.
 — Cicho!... nie mów nic... — dodał, obejmując ją w pół i prowadząc do powozu.
 Teresa dała się prowadzić, zdawało się jej, że to sen...
 — Zaraz się obudzę — myślała — to wszystko jest niemożliwe...
 Gaston wsadził ją do powozu, usiadł obok niej i rzekł do woźnicy:
 — W drogę.
 — A gdzie zatrzymać się w Saint-Denis?
 — Przy moście prowadzącym na wyspę.
 — Dobrze.
 Konie zziębnięte chłodem poranku, ruszyły żwawo.
 Gaston pewny już powodzenia, odetchnął głęboko, i objąwszy Teresę, przycisnął ją do piersi.
 Nagle, przestraszony, wydał lekki okrzyk.
 Biedne dziewczę wyczerpawszy siły pod wpływem tylu wrażeń, omdlało.
 Co robić?
 Artysta całował jej ręce, usunął włosy l oddechem swem orzeźwiał jej skronie, lecz wszystko napróżno.