Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/143

 — Być może, jeżeli dzikością jest zamiłowanie spokoju.
 — Ależ takie zamiłowanie spokoju w twoim wieku jest śmiesznością. Trzeba korzystać z młodości... Nie w życiu to domowem, między czterema ścianami można uchwycić sposobność, która się zdarza, i najczęściej, raz jeden tylko.
 — Schwycić sposobność? — powtórzyła Teresa — o jakiej sposobności mama mówi?
 Zamiast odpowiedzieć, Eugenja zapytała:
 — Jak znajdujesz barona Rittera, twojego tancerza dzisiejszego?
 — Jak go znajduję?
 — Tak.
 — Człowiek bardzo przyjemny?
 — Więc ci się podobał?
 Teresa uczuła bolesne ściśnienie serca.
 — Podobał się? — wyjąkała głosem stłumionym — pod jakim względem?
 — Jako mąż.
 Teresie wydało się iż spostrzegła w tej chwili otwierającą się przed nią przewidywaną straszną przepaść i wybuchła płaczem.
 — A to co takiego? Co znaczy ten płacz? — zawołała pani Daumont tonem brutalnym. — Co za głupie dziecko! Z jakiegoż to powodu płaczesz?
 — Ja sama nie wiem... boję się...
 — Czego się boisz, głupia dziewczyno? Boisz się szczęścia? Ależ ty jesteś idjotką! To szaleń-