Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/103

w części ukryć twarz swoją, zbliżył się do niej i powiedział półgłosem:
 — To ja jestem, pani... kocham cię całą duszą — potrzebuję widzieć się z panią choć jedną chwilę bez świadków i pomówić... chodzi o twoje szczęście, o twoją przyszłość... o naszą przyszłość.
 Po pierwszych słowach Teresa zadrżała i zwróciła głowę, by zobaczyć tego, który je wymówił. Poznawszy rzeźbiarza, sąsiada swego z ulicy Bochardde-Saron, zbladła, następnie spłonęła rumieńcem i zachwiała się ze wzruszenia.
 Był to rzeczywiście Gaston Dauberive.
 Spostrzegłszy ja ubraną do wyjścia, postanowił iść za nią, i skorzystawszy ze sposobności, powiedział słowa powyższe.
 Biedne dziecko miało zaledwie siłę wymówić głosem niepewnym.
 — Panie... ależ panie...
 Gaston cofnął się parę kroków, w tej chwili bowiem zobaczył panią Daumont zbliżającą się do drzwi magazynu, a nie chciał zwracać na siebie jej uwagi. Pani Eugenja rzeczywiście nie spostrzegła go.
 — Czas jest tak ładny, że pieszo możemy przejść do bulwarów, a tam weźmiemy powóz.
 Gaston, który znajdował się od nich o trzy kroki i słyszał te słowa, postanowił iść za niemi.
 Teresa owładnięta jeszcze wrażeniem, którego przed chwilą doświadczyła, szła powoli i jakby osłabiona.