Strona:PL Daudet - Spowiedź królowej.djvu/83

że jest okropnie szpetna.
 — Oh! mówi w formie usprawiedliwienia Herbert, — Jego Królewska Mość nie ma zamiaru tego przeciągać.
 A Koleta — z widocznem zadowoleniem:
 — Doprawdy?
 Wówczas Herbert, zachwycony swym sukcesem, ośmiela się nawet musnąć satynową kokardę chwiejącą się przy dekolcie peniuaru i lekkim tonem ciągnie dalej:
 — Tak, lękam się, że któregoś dnia otrzyma Amy Férat swoją małpkę.
 — Małpkę?... Jakto?...
 — No tak, zauważyłem, a i inni, znający króla bliżej, wiedzą równie dobrze, że gdy jakaś miłostka zaczyna mu ciążyć, król posyła jedną ze swych małpek... To jego szczególny sposób rozstania się z kobietą, której już nie kocha...
 — A, to dopiero! — woła oburzona księżna.
 — Święta prawda!... W klubie nie mówi się już: porzucić kochankę, lecz — posłać jej małpkę.
 Przerywa osłupiały widząc, że księżna wstaje gwałtownie, bierze latarkę i wyprostowana wychodzi z alkowy.
 — Ależ... Koleto!.. Koleto...
 Księżna odwraca się z pogardą.
 — Ach, dosyć mam tych obrzydliwych historyj!... Czuję wstręt...
 I podniósłszy portjerę, pozostawia w osłupieniu niefortunnego króla gogusiów, który wyciągnąwszy ramiona, pełen zdumienia i serdecznej troski, nie może zrozumieć powodu tej spóźnionej wizyty ani błyskawicznego odwrotu. Szybkim krokiem wyjść teatralnych Koleta zmierza do swego pokoju na przeciwległym krańcu pałacu, zmiąwszy w ręku powłó-