Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/686

 — Mnie się widzi — rzekł na to Riderhood — że panu w głowie co innego, jak śluza.
 — Sądzicie może, że mnie w głowie matematyka?
 Riderhood urwał garść trawy i żuć ją począł w zębach, co nadawało jego dzikiej twarzy wyraz zwierzęcy.
 — Ja tam tego nie pojmuję, coś pan powiedział, ale wiem, że panu na myśli ten panicz, co ma dla każdego w pogotowiu różne wyzwiska i psie pyskowanie.
 Bradley zrozumiał odrazu o kim mowa, a z oczu jego trysnęła wściekłość.
 Spojrzał też natychmiast w górę rzeki.
 — Niech się pan nie boi, doścignie go pan jeszcze.
 — Więc myślicie, że ja go ścigam?
 — Co mam myśleć, sam przecie widziałem.
 — A więc tak! — przyznał się Bradley — ale co będzie, jeśli on wysiądzie na brzeg?
 — Nie bój się pan, nie zginie panu, musi bestya uwiązać gdzieś czółno, bo je przecież nie weźmie pod pachę.
 — Czy mówił co do was, płynąc tędy?
 — Co taki ma mówić? — zaklął Riderhood. — Takiemu by pysk zakneblować i jak szczeniaka utopić.
 — Przeklęty! — mruknął Bradley.
 — Dobrze pan mówi i jabym go tak sklął.
 — Jakiż obrót przybiera jego bezczelność? — przemówił Bradley — bo powiedział wam z pewnością jakąś bezczelną uwagę.