Strona:PL Bronte - Villette.djvu/37

chodząc w zwracaniu się do niej na ton naturalnie poufały, koleżeński.
 — Nie. Wolę nie. Dziękuję.
 — Chcesz wiedzieć co zrobię z tą ryciną, jeśli jej nie weźmiesz?
 Zawróciła w połowie drogi, aby wysłuchać.
 — Potnę ją na fidibusy do zapalania świecy.
 — Nie!
 — Właśnie, że tak zrobię.
 — Proszę, nie!
 Graham pozostał jednak nieugięty pomimo jej błagalnego tonu i wyjął nożyczki z koszyka do robót swojej matki.
 — Uwaga, tnę! — rzekł, robiąc groźny gest. — Widzisz, tędy, przez sam środek głowy Fida, i przy tym odetnę połowę nosa małemu Harry.
 — Nie! Nie! Nie!
 — To chodź do mnie! Ale pręciutko, bo inaczej zrobię co mówię.
 Zawahała się, ociągała się chwilkę, i wreszcie uległa.
 — A teraz, chcesz ją mieć?
 — Proszę.
 — Ale będę żądał zapłaty.
 — Ile?
 — Całusa.
 — Proszę naprzód dać mi obrazek do ręki.
 Teraz Polly z kolei sprawiała wrażenie podstępnej. Graham dał jej rycinę. W tej samej chwili wymknęła się swojemu wierzycielowi i uciekła do ojca, znajdując bezpieczne schronienie na jego kolanach. Graham udał wielce zagniewanego i poskoczył za nią. W strachu przed nim ukryła twarz w fałdach ojcowej kamizelki.
 — Ojczulku!... Ojczulku!... Każ mu odejść!
 — Nie odejdę! — zagroził Graham.
 Z odwróconą twarzą wyciągnęła rączkę gestem odpychającym, aby nie dopuścić go do siebie.
 — W takim razie pocałuję cię w rękę — rzekł — w tej samej chwili jednak rączka zacisnęła się w miniaturową

27