Strona:PL Bronisława Ostrowska - Bohaterski miś.djvu/133

---

 Upadek z takiej wysokości, choć złagodzony spadochronem mapy, oszołomił mię jednak.
 Kiedy znalazłem się wreszcie na ziemi, byłem nawpół przytomny. Zdawało mi się, że śnię.
 Tak. To jest — dawno.
 Siedzimy kołem przy stole jadalnym we Lwowie. Staś czyta głośno „W pustyni i w puszczy“ Sienkiewicza. Słucham, jak czarne, zdumione głowy murzynów oglądają latawiec. Białka oczu i zęby błyskają.
 Nie. Niema stołu, niema Stasia, niema książki. A przecie czarne twarze pochylają się wciąż zdumione, a wywinięte wargi błyskają zębami.
 Przytomnieję. Gdzież jestem?
 Otaczają mnie istotnie czarni. Okrążyli ciasno miejsce, na którem leżę, i pokazują jednocześnie na niebo, tłomacząc gorąco:
 — On spadł z góry.
 Rzecz jest wzajemnie niepojęta: ani oni nie wiedzą, skąd ja się tu wziąłem, ani ja nie mogę pojąć, skąd oni?
 Po chwili jednak zjawia się oficer — francuz.
 A więc jestem uratowany.
 Tak. To „kolorowe“ pułki francuskie. To okopy sprzymierzeńców.
 Ja pierwszy zrozumiałem sytuacyę.
 Oficer jest z kolei niemniej zdumiony, jak czarni:
 — Voyons! Voyons! un ours? Niedźwiedź? Spadł z nieba? Ah, c’est trop fort!
 Bierze mię ostrożnie w ręce. Ogląda mój spadochron. Mapa niemiecka, sztabowa. Mimowoli patrzy w górę. Z tamtej strony, daleko, kołysze się wielki, biały balon.