Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/75

 — Nie mam tej przyjemności — odparł Sielski.
 — Widocznie między wami są jakieś nieporozumienia?
 — Bynajmniej!... Teraz właśnie rozumiem go zupełnie.
 — Bój się Boga, Jerzy, pogódźcie się! — błagał wścibski. — To dobry chłopak, on się za tobą ujmuje!...
 Ta to właśnie rozmowa przyszła teraz na myśl Sielskiemu.
 — On się za mną ujmuje?... Ha!... lepszy to widać gracz, aniżelim sądził. Musi mieć jakiś planik...
 Dobrowolnie wlazłem w ręce temu łotrowi, który dziś w dodatku poczyna robić karjerę!...
 Było już ciemno, Sielski więc zapalił świecę i chodził wielkiemi krokami po pokoju, usiłując odgadnąć plan zemsty Lachowicza. W tej właśnie chwili ukazał się on sam.
 Sielski włożył ręce w kieszenie i stanął na środku pokoju.
 — Przyszedłem ci dług oddać — zaczął cichym głosem Lachowicz. — O ile wiem, jestem ci winien osiemdziesiąt rubli.
 To mówiąc, położył paczkę pieniędzy na stole.
 Sielski nawet ust nie otworzył.
 — Czy już mi nic nie masz do powiedzenia, Jerzy?... — spytał Lachowicz.
 — Wszystko już powiedziałem.
 — I nie cofasz nic? — spytał Ludwik powtórnie, czując, że się w nim krew burzy.
 Sielski przeszedł się po pokoju i nagle zawołał:
 — Pocoś tu przyszedł?
 — Przyszedłem przemówić do twego rozsądku i uczciwości — odparł Lachowicz.
 — Cha! cha... komedjancie!... Tego rodzaju czarne charaktery, jak twój, znane są już wszystkim pokojówkom... Nie próbuj zatem odgrywać przede mną roli, do której nawet nie masz zdolności!
 Lachowicz uczuł zawrót głowy.
 — Ty dzieciuchu niepoprawny!... — wykrzyknął.