Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/206

 W jakiś czas później, spotkał Sielski na ulicy dawno niewidzianego Romana. Literat, zakomunikowawszy mu parę najświeższych planów do powieści, rozgadał się na dobre i w konkluzji rzekł:
 — Wiesz pan, żem zrobił pyszną znajomość!
 — Jaką? — spytał Jerzy.
 — Poznałem siostrę Lachowicza. Cud piękności, powiadam panu, istna przylepeczka!
 — Znam i ja ją — wtrącił Sielski.
 — Pan? — spytał zdziwiony literat. A potem, namyśliwszy się, dodał:
 — Kiedy tak, to powiem panu wszystko; wiem, że mnie z sekretu nie wydasz! Wyobraź pan sobie, żem się w niej formalnie zakochał...
 Wpadł w entuzjazm i mówił dalej:
 — Dziewczyna śliczna, ukształcona, wesoła, a jak gra!... Przytem będzie miała parękroć po tym starym protektorze Lachowicza... Otóż myślę się ożenić z nią. Cóż pan na to?
 Jerzy roześmiał się.
 — Z czego się pan śmiejesz? — spytał niespokojnie Roman.
 — Z tego, że mamy tak podobne gusta — odparł Sielski.
 — Albo co?...
 — Nic, tylko to, że panna Zofja jest moją narzeczoną!... — rzekł Jerzy.
 Literat stanął na ulicy, popatrzył mu w oczy, a wkońcu zaczął gwizdać. Był to znak najwyższego zakłopotania.
 — No, ale z tem wszystkiem sądzę, że nie masz pan do mnie żalu? — spytał Sielski.
 Literat zatrzymał się po raz drugi, podał rękę Jerzemu, ścisnął go mocno i rzekł:
 — Przebacz mi pan!... ale odtąd nie możemy już być przyjaciółmi. Pozbawiłeś mnie pan szczęścia i jeszcze żartujesz!...
 To powiedziawszy, odwrócił się i odszedł.