Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/198

i rzuciła się jej do kolan. Anielka popatrzyła na nią, uśmiechnęła się smutno i znowu przymknęła oczy.
 — Jakże się masz, Anielciu? — spytała ją ciotka.
 Dziewczynka milczała.
 — Niczego! — odparła za nią karbowa. — Są tu przecie dwa doktory. A jak jeść dają!... byle człek przełknął... Ino, że jest ciemno i niema na czem siedzieć, więc kuczy się noma. Ja już nawet zapomniałam w tej ciemnicy, jak świat wygląda. A jeszcze mi mego żal...
 — To też jedźcie sobie, moja Zającowa, a ja teraz przy Anielci posiedzę. Spotkałam w drodze waszego męża. Jedzie tu z całem gospodarstwem...
 — Zdurzał para, czy co?... — krzyknęła karbowa. — A jakże on dom ostawił?...
 — Tego ja nie wiem, ale zdaje się, że jego tylko co nie widać. Wyjdźcie na podwórze, a pewnie się z nim spotkacie...
 Kobieta wyszła, ślizgając się na posadzce, i ledwie trafiła do sieni.
 — To ci pałac, o Jezu! i za tydzieńby go nie obszedł po wszystkich kątach... — szeptała.
 Gdy zostały obie z ciotką, Anielka otworzyła oczy.
 — Ciociu, ja chcę usiąść.
 Ciotka uniosła ją i oparła na poduszkach, a widząc, że mimo to dziewczynka siedzieć nie może, objęła ją wpół i rękę jej położyła na swojej szyi.
 — Żeby ciocia wiedziała, jaka ja chora...
 — To przejdzie, moje dziecko. Jutro już ci będzie lepiej, jak tylko lekarstwa zaczną działać.
 — Tak?... — spytała dziewczynka, całując ją. — A ja myślałam, że już umrę...
 Ciotka oburzyła się.
 — Fi! moje dziecko... Któż znowu mówi takie rzeczy?... Przecież niejeden choruje... Ja sama ile razy!...