Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/146

szawie najgorszy lichwiarz za trzy miesiące wziąłby ode mnie sześć rubli.
 — To niech pan dziedzic posyła do Warszawy — odparł arendarz tonem przyjacielskiej porady.
 — Trzydzieści pięć rubli procentu!... — jęknął pan Dudkowski, zaczynając pisać.
 — Procentu tylko trzydzieści rubli, a pięć rubli dla Żydka...
 — Dla jakiego Żydka?...
 — Dla tego, co wczoraj prosił pana dziedzica o arendę ogrodu...
 — Co to znaczy?...
 — On mój krewny i bardzo wiele stracił przez to, że pan dziedzic nie wypuszcza ogrodu.
 — To ten łotr, co mnie przywiózł od kolei za rubla?...
 — On bardzo biedny, ma siedmioro dzieci, swego ojca i matkę żony, a tylko jednego konia — odparł arendarz.
 Pan Dudkowski o mało nie zapłakał, nie tyle nad biedą furmana, ile nad własną niemocą.
 — Rozbijacie w biały dzień!... Pijawki!... Wyzyskiwacze!... — mruczał, pisząc rewers na dwieście trzydzieści pięć rubli.
 — Pan dziedzic gniewa się niepotrzebnie — mówił powoli arendarz. — Co ja na panu zarobię, to pan już zgóry odbił w Warszawie na jednym moim krewnym, co najął sklep w kamienicy pana dziedzica. Sklep szedł zawsze po trzysta rubli, a jemu pan dziedzic kazał płacić sześćset rubli, drugie tyle...
 — Bo pod moim domem jeżdżą w tym roku tramwaje — odparł pan Dudkowski, gryząc wargi.
 — Dla mnie pan dziedzic lepszy niż tramwaj...
 — Co innego mieszkanie, a co innego pieniądze... Taki procent to gorzej niż lichwa.
 — Dla mnie dwieście rubli to samo, co dla pana dzie-