Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/036

 — Nie umiem być innym.
 — Gdzie pan pójdzie od nas?
 — Na spacer.
 — A później?
 — Na kolację, a z kolacji na wista. Zbiera się trzech starych kawalerów i jeden wdowiec, ale głuchy.
 — Gdybym panu zabroniła iść na kolację i na wista?
 — Byłbym szczerze zmartwiony, bo moi koledzy musieliby grać z dziadkiem.
 — Widzę, że pan mówi prawdę. A co pan robi po wiście?
 — Czytam książkę do poduszki i zasypiam.
 — A z rana co?
 — Karmię moje kanarki, znowu czytam, a potem idę na spacer i na obiad.
 — Obiad pan jada zawsze w tej samej restauracji?
 — Od dziesięciu lat.
 — A spaceruje pan zawsze po tej samej alei?
 — Także od dziesięciu lat.
 — Kiedyż pan myśli o mnie?
 — Prawie codzień, gdy spaceruję po ogrodzie.
 — I dla mnie zmieniłby pan swój tryb życia?
 Drzymalski zamyślił się.
 — Z wielką trudnością. Jestem już bardzo stary.
 — To znaczy: nie zmieniłby go pan?
 — Prawie że nie. Chociaż podobno miłość wiele może.
 — Co do mnie, ja nawet dla pańskiej miłości nie zmieniłabym mego trybu, a jest on zupełnie różny od pańskiego.
 Drzymalski zaczął kręcić się na taburecie. Anna zapytała go po chwili:
 — Jakiż pan wniosek wyprowadzasz z naszej rozmowy?
 Rozłożył ręce na znak rozpaczy i uderzył się w kolano.
 — Okrutny wniosek — odparł — ten, że pani mnie nie chce. Jest to już piąta rana śmiertelna, jaką zadaje mi płeć piękna.