Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/169

wiatraka, to na przyszły rok z pewnością wybuduje go Gede dla swego siostrzeńca.
 — To czemu Hamery nie stawiają na swoim gruncie?
 — Bo oni mają same niziny. Najżyźniejszy to grunt ze wszystkich kolonij i mądrze go wybrali — mówił bakałarz — ale wiatraka na nim nie postawi...
 — A cóż ich tak ten wiatrak opętał! — przerwał gniewnie Ślimak, uderzając pięścią w płot.
 — Wielki to interes — odparł ciszej bakałarz. — Gdyby Wilhelm miał dziś wiatrak, to za dwa tygodnie ożeniłby się z córką młynarza Knapa z Woli i wziąłby za nią dwadzieścia tysięcy rubli... Dwadzieścia tysięcy rubli!... A jak tych pieniędzy nie będzie, to Hamerowie mogą zbankrutować... Dlatego — zakończył bakałarz — wy im stoicie kością w gardle. Bo gdybyście sprzedali wasz grunt, oniby wam dobrze zapłacili i sami wyszliby z kłopotów.
 — Nie sprzedom — odparł chłop. — Anim ja ich namawiał, żeby tu leźli, ani chcę ginąć dla ich dobra. Kiedy chłop wyjdzie z ojcowizny, już po nim...
 — Będzie bieda — rzekł bakałarz, rozkładając ręce.
 — To niech se będzie. Jo dla nich nie zginę dobrowolnie.
 Po tych słowach Ślimak pożegnał bakałarza i wrócił do domu, nie mając nawet ochoty widzieć się z Hamerem. Dopiero dziś zrozumiał, że między nimi zgody być nie może, i że ten wygra, kto drugiego przetrzyma.
 — Wola Boska! — rzekł chłop i przez drogę szeptał pacierz. Niejasne przeczucie mówiło mu, że zaczynają się dla niego ciężkie czasy.
 W kilka dni po rozmowie z bakałarzem, Ślimak o wschodzie słońca został zbudzony przez Owczarza.
 — Wstawajcie, gospodarzu! — mówił zadyszany parobek — wstawajcie i wyjdźcie, bo cosik koło rzyki zebrała się kupa ludu.
 Ślimak zerwał się, przyodział i pędem pobiegł w jary,