Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/039

 — To ją noma sprzedajcie — podchwycił Ślimak.
 Grochowski opuścił łyżkę na stół, a głowę na piersi. Chwilę podumał, wreszcie rzekł tonem rezygnacji:
 — Ha, trudno! Jak się uprzecie, to muszę wam krowę sprzedać, nic nie pomoże. U kogo dziewucha, u tego i krowa, to darmo.
 — Ale nam coś opuścicie — prędko dodała gospodyni, przymilając się do Grochowskiego.
 Sołtys powtórnie zadumał się.
 — Widzicie tak — rzekł. — Żeby to moje bydlę, tobym opuścił. Ale to przecie dobytek biednej sieroty, co ją ojciec i matka odumarli. Jakże ja ją mogę krzywdzić?... Zatem — dajcie trzydzieści pięć rubli papierkami i rubla srebrnego za postronek, i — niech krowa zostanie u was.
 — Niezmierny to grosz — westchnął Ślimak.
 — Ale krowa śliczności — odparł sołtys.
 — Pieniądz siedzi w skrzyni i jeść nie woła.
 — Ale mleka nie daje.
 — Dla tej krowy musiałbym wziąć ode dworu łąkę w arendę.
 — To przecie wam lepiej wyniesie, aniżeli kupować paszę.
 Zapanowało dłuższe milczenie, po którem nagle odezwał się Ślimak:
 — No, kumie sołtysie — powiedzcie ostatnie słowo...
 — Mówię wam: dajcie trzydzieści pięć rubli papierkami i rubla srebrnego za postronek, a krowę ostawię. Grzyb będzie zły na mnie, ja wiem; ale dla was muszę to zrobić. Macie dziewuchę, miejcie i krowę.
 Gospodyni sprzątnęła miskę ze stołu, a następnie weszła do komory. Po niedługiej chwili wyniosła stamtąd flaszkę wódki i dwa kielichy, a na talerzu wędzoną kiełbasę i widelec z wyłamanym zębem.
 — Do was, kumie — rzekł Ślimak, nalewając wódkę.