Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/227

 — Cóż to! — zawołał gość — niebo, jak słyszę, obdarzyło cię trzecim synem?
 — A tak! — odparł ze słabym uśmiechem pan Karol.
 — W mieście mówią, że chłopak ładny i bardzo do ciebie podobny...
 Pan Karol zarumienił się z oburzenia.
 — Mógłbyś nie powtarzać podobnych bredni! — odezwał się do pesymisty.
 Nastała chwila milczenia; gość zapalił cygaro i mówił dalej:
 — Dobre jest miłosierdzie, mój Karolu, byle nie przesadzone. Żeś wziął chłopca, nic w tem złego, ale w rozpieszczaniu go niema sensu. Gotów wkońcu zapomnieć, że jest sierotą i że potrzebuje sam dbać o siebie.
 — Cóż mam robić? — przerwał pan Karol.
 — Oddać do rzemiosła! — odparł gość. — Jeżeli chcesz, zarekomenduję ci znakomitego krawca...
 Idea ta, bez względu na sposób, w jaki ją podano, podobała się panu Karolowi. Wieczorem rzekł do żony:
 — Wiesz, Maniu, że wartoby pomyśleć o przyszłości naszego wychowańca.
 — I ja tak sądzę — odpowiedziała pani krótko.
 — Jest on biedny, ze sprzedaży po matce zebrało się ledwie kilkadziesiąt rubli... Z drugiej znowu strony kraj potrzebuje zdolnych rzemieślników...
 Pani aż klasnęła w rączki.
 — Wyborny projekt! — zawołała.
 — Oddamy go — mówił dalej — do uczciwego majstra, zgodzimy nauczyciela, będziemy w święta przyjmować u siebie. Chłopiec ukształci się i ogładzi, a gdy wyrośnie na porządnego człowieka, otworzymy mu warsztat...
 — Cudownie!... pysznie!... — potakiwała pani.
 — Jak nam miło kiedyś będzie powiedzieć sobie, żeśmy społeczeństwu dali użytecznego członka!...