Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/111

 — Około pięćdziesięciu tysięcy...
 — Stawiasz mnie w przykrej pozycji — szeptał gość.
 — Kiedy? — spytał znowu wuj.
 — Choćby natychmiast!... — odpowiedział, śmiejąc się, Wolski.
 — O drugiej będę niemi panu służył — rzekł do przybyłego Gwoździcki i powstał z zamiarem wyjścia.
 — Panie szanowny! — zawołał wzruszony gość — ja bardzo obowiązany jestem... ale... jeszcze warunki...
 — Cóżto, chcesz nam procent płacić? — zapytał wesoło Gustaw.
 — Ależ, Guciu, ja nie mogę...
 — Cóżto, Guciu! — zawołał niemniej wesoło Gwoździcki — chcesz panu zrobić prezent, którego przyjąć nie może?...
 A potem, zwracając się do Dąbrowskiego, dodał:
 — Termin zwrotu i gwarancja zależą od pana, procent od nas; otóż my żądamy cztery od sta na rok...
 I nie wysłuchawszy odpowiedzi rozrzewnionego szlachcica, ścisnął go za rękę i wyszedł do swego gabinetu.
 Godzinę jeszcze bawił Dąbrowski u malarza, całując go co parę minut, unosząc się nad jego wujem i opisując radość swej matki i rodzeństwa.
 Potem opuścił dom błogosławionego finansisty, a Wolski poszedł do wuja.
 Zastał go spacerującego po gabinecie i rzucił mu się na szyję.
 — Poczciwy! szlachetny!... nieoceniony wuju!... — wołał z zapałem artysta. — Wydobyłeś człowieka z okrutnej biedy!...
 — Ach!... więc to jeszcze o owej pożyczce?... Cóż chcesz, musiałem mu pomóc, ponieważ naprzód ty tego chciałeś, a powtóre młodzieniec ten nie robił dotychczas długów...
 — Skąd to wiesz, mój wuju?