Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/034

 — Bylibyśmy aniołami — wtrącił jej brat.
 — Nie — odparł Łoski — bylibyśmy tylko mniej nieznośni.
 — Niech pani podziękuje, panno Paulino! — zawołał Staś Turzyński.
 — Owszem, bardzo byłabym wdzięczna, choć za odrobinkę tych zalet, jakich zazdrościmy Zosi.
 — Niech pani pozwoli mówić panu profesorowi, a będzie to pierwsza z owych zalet — rzekł Turzyński.
 — Jedna z tych, jakiemi pan nigdy się nie skompromituje — odcięła się panna Paulina z figlarnym uśmiechem.
 — Szanowni państwo! — zawołał Byvataky — czy nikt nie jest ciekawy usłyszeć propozycji pana profesora?
 — Ależ słuchamy!... prosimy!... — odpowiedziała panna Klęska.
 — Drodzy państwo! — zaczął Łoski. — Wszyscy, jak tu jesteśmy, mamy ten wiek, w którym ludzie zaczynają, jak się mówi, wstępować w świat. Jedni z nas już zrobili parę kroków na nowej drodze, inni znajdują się u jej początku, jeszcze inni lada chwila wejdą na nią.
 — Ja już wszedłbym od Wielkiej Nocy, bo chcieli mnie wydłubać ze szkoły — szepnął Staś Turzyński. — Ale pan Łoski trzymał mnie za hals...
 — Staś, wyrzucę cię z salonu, jeżeli będziesz przeszkadzał! — ofuknął go Permski.
 — A ja wrócę tu przez garderobę.
 — Drodzy państwo — mówił dalej Łoski, nie zniechęcony przerywaniami — czy nie sądzicie, że byłoby to ciekawe, pouczające, a może nawet i zabawne, gdyby każdy z nas, jak jesteśmy, szczerze odpowiedział: czem pragnie zostać w dalszem życiu?...
 — Mężem Paulinki — szepnął Staś.
 — ...i co w przyszłości chciałby zrobić dla naszego kraju?... Czy jasno się wyraziłem?