Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 04.djvu/191

w towarzystwie buchalterowej, dawnej przyjaciółki Heleny, wyszedł naprzeciw niej piechotą.
 Helena istotnie przyjechała. Uściskano ją, ucałowano wedle zwyczaju i w kilka minut potem mała ta grupa osób posuwała się zwolna po piaszczystej drodze w stronę fabryki.
 Helena od kilku lat już nie była w osadzie. Znalazła więc wiele zmian, których widok pobudzał ją do nieustannych wykrzykników i pytań.
 — Ależ ta fabryka ogromnie się powiększyła, stryju — mówiła panienka. — Za ostatniej mojej bytności były tu tylko cztery kominy, a dziś...
 — Jest ich dwanaście — dokończył stryj.
 — No, no!... i skąd się to wszystko wzięło?
 — Żarski zbudował, nasz inżynier naczelny.
 — Żarski?... Nie znam go. A co to za wieża stoi tam na lewo? — pytała Helena.
 — To piec wielki. Od przybycia Żarskiego sami już wytapiamy surowiec — objaśnił kasjer.
 — A ten żółty pałacyk co znaczy?
 — To jest nasz szpital. Prezes nie chciał go założyć, ale Żarski uparł się i dzięki jemu mamy dziś bardzo pożyteczną instytucję.
 Helena zamyśliła się.
 — Ten wasz Żarski, to jest jakaś znakomitość! — rzekła.
 — Bah! — mruknął stryj. — Szkoda tylko, że wyjeżdża.
 — Czy to bardzo stary człowiek?
 Teraz pani buchalterowa osądziła, że Helena wkracza w granice jej specjalności, szybko więc odparła:
 — Ale gdzież tam stary! Ma najwyżej trzydzieści kilka lat. A gdybyś wiedziała, jaki on śliczny!... Twarz grecka, włosy ciemne, oczy czarne, wzrost średni, a jaka postawa!... Mówię ci, że nawet grzech być tak pięknym!
 Zapał buchalterowej zaciekawiał coraz mocniej Helenę.
 — On żonaty? — spytała.