Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/184

 Potem zbliżył się do siedzącego Plunia.
 — Patrz, Norciu! — wołał Plunio. — Patrz!
 Norcio wpadł w gniew. Ten nadmiar odwagi w pulchnym przyjacielu podrażnił jego miłość własną.
 — O trzysta rubli założę się — krzyknął — że nie wytrzymasz!
 Plunio wyciągnął rękę.
 — W mojem biurku — rzekł — znajdziesz trzysta rubli, jeżeli przegram.
 — Jestem świadkiem! — odezwał się dentysta, a potem, zaglądając w szeroko otwarte usta Plunia, dodał:
 — Tak! te trzy ząbki warto wyjąć, a nawet... i te dwa. Przydałaby się także panu dobrodziejowi sztuczna szczęka... A teraz... Wodę mamy... miednicę mamy... Możemy zaczynać!
 — Pluniu! zastanów się — mitygował go rozdrażniony Norcio.
 — Nie cofam zakładu! — odparł Plunio. — Niech pan zaczy...
 Coś zgrzytnęło jakby kto orzech zgryzł.
 — Ach! — jęknął Plunio.
 — Jeden! — rzekł dentysta. — Niech pan dobrodziej usta wodą popłucze.
 — Pluniu! nie bądźże warjatem. Ja zrzekam się zakładu! — wołał Norcio i zaczął biegać po pokoju.
 — Trzymam zak... — szepnął Plunio.
 Coś zgrzytnęło, jakby kto orzech zgryzł.
 — Oj! — jęknął Plunio.
 — Dwa! — rzekł dentysta. — Niech pan dobrodziej usta wodą popłucze.
 — Pluniu! ja ci dam trzysta rubli bez niczego, tylko przestań, bo konwulsyj dostanę — błagał Norcio. — Warjatem trzeba być.
 — Owszem — przerwał dentysta — te trzy zęby należało wyjąć. To było konieczne.