Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/085

 Pan Medard uczuł dotkliwy ból w kościach.
 — A jeżeli twój narzeczony rozmówi się ze mną, to czy się ciebie wyrzeknie?
 — Nie...
 — W takim razie nie mam do niego interesu.
 Anielka zbladła i szepnęła:
 — W takim razie pojutrze... nasz ślub...
 — Twój ślub pojutrze?... z tym... z tym stolarzem?
 — Tak, papo.
 — Któremu dasz w posagu dwa tysiące rubli, mnie i Alfonsowi wydarte.
 — Zrobię to dla... dla dobra papy! — odparła z wybuchem łez Aniela.
 Pan Medard zsiniał, usłyszawszy ostatnie wyrazy córki, dowodzące najzupełniejszego braku wiary w jego finansowe zdolności, a bodaj czy nie w zdrowy rozsądek. Chwilę milczał, a potem podnosząc do góry prawą rękę, rzekł z namaszczeniem:
 — Przeklinam cię, wyrodna córko!...
 Poczem wrócił do gości.
 — Co ci jest, Medardzie? — spytał uprzejmy pan Paweł.
 — Jestem najnieszczęśliwszym ojcem! — westchnął gospodarz.
 — Zapewne jakieś nowe zajście z córką? — dorzucił Piotr.
 — Ja nie mam córki! nie wspominajcie mi jej imienia!... Ona dopełniła miary nieszczęść naszych w Warszawie!...
 Ponieważ pan Paweł rad był poznać cały ogrom niedoli, przygniatającej jego szlachetnego przyjaciela, i ponieważ Józef z bociankami powrócił, pan Medard więc, usiadłszy w jak najtragiczniejszy sposób przy stoliku, rozlał wino w kieliszki i zaczął swoją ciekawą historją.