Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/258

ocknął się, zobaczył jakiegoś człowieka, który siedział mu na piersiach i trzymał za ręce.
 — Co wielmożny pan robi najlepszego?... — mówił człowiek. — Kto słyszał takie rzeczy... Przecie Bóg...
 Nie dokończył, Wokulski zepchnął go z siebie, pochwycił za kołnierz i jednem szarpnięciem rzucił na ziemię.
 — Czego chcesz ode mnie, ty podły!... — zawołał.
 — Panie... wielmożny panie... ja przecie jestem Wysocki...
 — Wysocki?... Wysocki?... — powtórzył Wokulski. — Kłamiesz, Wysocki jest w Warszawie...
 — Ale ja jego brat, dróżnik. Przecie mi wielmożny pan sam miejsce tu wyrobił, jeszcze w przeszłym roku, po Wielkanocy... I gdzieżbym ja mógł patrzeć na takie nieszczęście pana?... Zresztą, panie, na kolei niewolno włazić pod maszynę...
 Wokulski zamyślił się i puścił go.
 — Wszystko zwraca się przeciw mnie, cokolwiek zrobiłem dobrego — szepnął.
 Był bardzo zmęczony, więc usiadł na ziemi, obok dzikiej gruszki, co w tem miejscu rosła, nie większa od dziecka. W tym czasie wiał wiatr i poruszał listkami drzewa, wywołując szelesty,