Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/246

 — Coto panu?...
 — Nic. Weź pan z biura jaki papier i przed naszym wagonem powiedz, że jest telegram do Wokulskiego.
 — Do pana?...
 — Tak...
 Nadkonduktor mocno się zdziwił, ale poszedł do telegrafu. W parę minut wyszedł z biura i zbliżywszy się do wagonu, w którym siedział pan Łęcki z córką, zawołał:
 — Telegram do pana Wokulskiego!...
 — Co to znaczy?... pokaż pan... — odezwał się zaniepokojony pan Tomasz.
 Ale w tej chwili obok nadkonduktora stanął Wokulski, odebrał papier, spokojnie otworzył go i choć w tem miejscu było zupełnie ciemno, udał, że czyta.
 — Coto za telegram?... — zapytał go pan Tomasz.
 — Z Warszawy — odparł Wokulski. — Muszę wracać.
 — Wraca pan?... — zawołała panna Izabela. — Czy jakie nieszczęście?...
 — Nie, pani. Mój wspólnik wzywa mnie...
 — Zysk czy strata?... — szepnął pan Tomasz, wychylając się przez okno.
 — Ogromny zysk! — odparł tym samym tonem Wokulski.