Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/205

piękna wdówka, gdy Wokulski zbliżył się do powozu. — Siądźno pan, przejedziemy się po alejach.
 Wsiadł, pojechali.
 — Co to znaczy? — ciągnęła pani Wąsowska. — Wyglądasz pan okropnie, już blisko dziesięć dni nie byłeś u Beli... No, mówże pan coś!...
 — Nie mam nic do powiedzenia. Nie jestem chory i nie sądzę, ażeby pannie Izabeli były potrzebne moje wizyty.
 — A jeżeli są potrzebne?
 — Nigdy nie miałem tych złudzeń; dziś mniej niż kiedykolwiek.
 — No, no... mój panie... mówmy jasno. Jesteś pan zazdrośnik, a to poniża mężczyznę w oczach kobiet. Zirytowałeś się pan Molinarim...
 — Myli się pani. Tak dalece nie jestem zazdrosny, że wcale nie przeszkadzam pannie Izabeli wybierać pomiędzy mną i panem Molinarim. Wiem przecie, że w tym wypadku obaj mamy równe prawa.
 — O, panie, to już zbyt ostre! — zgromiła go pani Wąsowska. — Cóżto, więc biedna kobieta, jeżeli raczy ją uwielbiać jeden z was, nie może rozmawiać z innymi?... Nie spodziewałam się, ażeby taki człowiek jak pan, w taki haremowy sposób traktował kobietę. Zresztą, o co panu chodzi?... Gdyby nawet Bela kokietowała Molinarego, to i cóż?... Trwało to jeden wieczór i skoń-