Sprawa między baronową a młodymi ludźmi w tej chwili dosięgła najwyższego punktu.
Jeden ze studentów, ładny chłopak z wąsikami i faworytami, wspinając się na palcach albo opadając na obcasy, opowiadał coś sędziemu; przyczem prawą ręką wykonywał okrągłe ruchy, a lewą kokieteryjnie zakręcał wąsik, wysoko podnosząc mały palec, ozdobiony pierścionkiem bez oczka.
Drugi młodzieniec milczał posępnie i krył się za kolegę. W postawie jego zauważyłem pewną osobliwość. Przyciskał on do piersi obie ręce, a dłonie rozłożył w taki sposób, jakby w nich trzymał książkę, albo obrazek.
— Więc jak się panowie nazywacie? — spytał sędzia.
— Maleski — odparł z ukłonem właściciel faworytów — i Patkiewicz... — dodał, wskazując giestem, pełnym dystynkcyi, na ponurego towarzysza.
— A trzeci pan gdzie?
— Jest cierpiący — odparł, krygując się, pan Maleski, — jestto nasz sublokator i zresztą bardzo rzadko mieszka z nami.
— Jakto? Bardzo rzadko mieszka? Gdzież on siedzi w dzień?
— W uniwersytecie, w prosektoryum, czasem na obiedzie.
— No, a w nocy?
Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/078
Ta strona została uwierzytelniona.
