Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/288

nie cofnął się, zobaczywszy złocone meble, olbrzymie lustra i ściany ozdobione płaskorzeźbami. Na środku stał duży stół pokryty kosztownym obrusem i przywalony stosem papierów.
 — Mogę wprowadzić interesantów? — spytał Jumart. — Ci nie są, zdaje mi się, niebezpieczni. Tylko na baronową... ośmielę się zwrócić uwagę... Czeka w czytelni.
 Ukłonił się i wyszedł z powagą do innego salonu, który zdawał się być poczekalnią.
 „Czy ja, do licha, nie wpadłem w jaką awanturę?“ — pomyślał Wokulski.
 Ledwie Wokulski usiadł na fotelu i zaczął przeglądać papiery, wszedł lokaj w błękitnym fraku ozdobionym złotemi haftami i podał mu bilet na tacy. Na bilecie był napis: „Pułkownik“ i jakieś nic nie mówiące nazwisko.
 — Prosić.
 Po chwili ukazał się mężczyzna pięknego wzrostu, z siwą hiszpanką, takiemiż wąsami i czerwoną wstążeczką przy klapie surduta.
 — Wiem, że mało ma pan czasu — odezwał się gość, lekko kłaniając się. — Mój interes jest krótki. Paryż, miasto wspaniałe pod każdym względem: czy chodzi o zabawę, czy o naukę; ale potrzebuje wytrawnego przewodnika. Ponieważ znam wszystkie muzea, galerye, teatry, kluby, monumenta, instytucye rządowe i prywatne, słowem, wszystko... więc, jeżeli pan życzy sobie...