przez Nowy-Świat, ciągle upatrując kogoś i ciągle doznając zawodu.
„Więc to jest moje szczęście? — myślał. — Nie pragnę tego, co mógłbym mieć, a szarpię się za tem, czego nie mam. Więc to jest szczęście?... Kto wie, czy śmierć jest takiem złem, jak wyobrażają sobie ludzie“.
I pierwszy raz uczuł tęsknotę do twardego, nieprzespanego snu, którego nie niepokoiłyby żadne pragnienia, nawet żadne nadzieje.
W tym samym czasie, panna Izabela, wróciwszy od ciotki do domu, prawie z przedpokoju zawołała do panny Florentyny:
— Wiesz?... był na przyjęciu!...
— Kto?
— No, ten, Wokulski...
— Dlaczegóż być nie miał, skoro go zaproszono — odparła panna Florentyna.
— Ależto zuchwalstwo... Ależto niesłychane!... I jeszcze, wyobraź sobie, ciotka jest nim oczarowana, książe nieledwie mu się narzuca, a wszyscy chórem uważają go za jakąś znakomitość... I ty nic na to?...
Panna Florentyna uśmiechnęła się smutnie.
— Znam to. Bohater sezonu... W zimie był takim pan Kazimierz, a przed kilkunastu laty nawet... ja — dodała cicho.
— Ależ uważaj kim on jest?... Kupiec... kupiec!...
Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/223
Ta strona została uwierzytelniona.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/29/PL_Boles%C5%82aw_Prus_-_Lalka_Tom1.djvu/page223-1024px-PL_Boles%C5%82aw_Prus_-_Lalka_Tom1.djvu.jpg)