Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/125

nie znają tajemnic otwierania drzwi utajonych, z czem ja jestem obeznany.
 Gdybym nic więcej nie posiadał nad to, co wyliczyłem, już w ciągu miesiąca lub dwu odkryłbym drogi w Labiryncie. Ale ja mam jeszcze plan szczegółowy tych przejść i znam wyrazy, które przeprowadzą mnie z sali do sali. Co mi więc może przeszkodzić?...
 — A jednak na dnie serca twego leży wątpliwość: zląkłeś się bowiem oficera, który zdawał się iść za tobą...
 Kapłan wzruszył ramionami.
 — Ja niczego i nikogo nie lękam się — odparł spokojnie — tylko jestem ostrożny. Przewiduję wszystko i jestem nawet na to przygotowany, że mnie złapią...
 — Straszne czekałyby cię męki!... — szepnął Ramzes.
 — Żadne. Prosto z podziemiów Labiryntu otworzę sobie drzwi do krainy, gdzie panuje wieczne światło.
 — I nie będziesz miał do mnie żalu?...
 — Za co?... — spytał kapłan. — Dojdę do wielkiego celu: chcę w państwie zająć miejsce Herhora...
 — Przysięgam, że je zajmiesz!...
 — O ile nie zginę — odparł Samentu. — A że na szczyty gór wchodzi się nad przepaściami, że w tej wędrówce może się poślizgnąć noga i spadnę, cóż to znaczy? Ty, panie, zajmiesz się losem moich dzieci.
 — A więc idź — rzekł faraon. — Jesteś godzien być najprzedniejszym moim pomocnikiem.