Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/205

mkniemy się najłatwiej — mówił Lykon. — Zbierz wszystkie kosztowności... Wnet wrócę i zabiorę cię...
 — Dokąd idziesz?...
 — Poszukam twego pana — odparł. — Nie odejdę przecie bez zostawienia mu pamiątki...
 — Tyś szalony...
 — Milcz!... — przerwał, blady z gniewu. — Jeszcze go chcesz bronić?...
 Fenicjanka zachwiała się, zacinęła pięści, a w jej oczach błysnęło złowrogie światło.
 — A jeżeli nie znajdziesz go?... — spytała.
 — To zabiję kilku śpiących jego żołnierzy... podpalę pałac... Zresztą — czy ja wiem, co zrobię... Ale bez pamiątki nie odejdę...
 Wielkie oczy Fenicjanki miały tak okropny wyraz, że Lykon zdziwił się.
 — Co tobie?... — spytał.
 — Nic. Słuchaj. Nigdy nie byłeś tak podobny do księcia, jak dziś!... Jeżeli więc chcesz zrobić coś dobrego...
 Zbliżyła twarz do jego ucha i zaczęła szeptać.
 Grek słuchał zdumiony.
 — Kobieto — rzekł — najgorsze duchy mówią przez ciebie...
 Tak, na niego zwróci się podejrzenie!...
 — To lepsze, aniżeli sztylet — odparła ze śmiechem. — Co?...
 — Nigdy nie wpadłbym na taki pomysł!... A może lepiej oboje?...
 — Nie!... Ona niech żyje... To będzie moja zemsta...
 — Cóż to za przewrotna dusza!... — szepnął Lykon.
 Ale podobasz mi się... Po królewsku zapłacimy im...
 Cofnął się do okna i zniknął. Kama wychyliła się za nim i rozgorączkowana, zapomniawszy o sobie, słuchała.
 Może w kwadrans po odejściu Lykona, w stronie gaju fi-