Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/255

zgarbiony, w długim surducie. Nisko ukłonił się pani Latter i z pod oka przypatrywał się sprzętom.
 — Potrzebuję sześciuset rubli na miesiąc — rzekła, czując, że krew uderza jej do głowy.
 — Kiedy pani potrzebuje? — zapytał po namyśle.
 — Dziś, jutro... za parę dni.
 Żyd milczał.
 — Cóżto znaczy? — spytała zdziwiona pani Latter.
 — Ja dziś nie mam sześćset rubli, a odbiorę może za dwa tygodnie.
 — Więc poco tu przyszedłeś!...
 — Bo mam takiego znajomego, coby i dziś pożyczył, ale on chce zastawu — odparł Żyd.
 Pani Latter zerwała się z fotelu.
 — Oszalałeś!... — krzyknęła. — Więc ja, na mój podpis, nie dostanę sześciuset rubli? Chyba nie wiesz, kto jestem?...
 Fiszman zmieszał się i rzekł tonem perswazji:
 — Przecie pani wie, że ja nieraz dawałem na pani podpis. Ale dziś nie mam, a ten znajomy chce zastawu.
 Pani Latter cofnęła się i patrzyła na niego, nie rozumiejąc, co powiedział.
 — Na czyj podpis?... — spytała.
 — Na pani, pani Karoliny Latter, jak pani ręczyła za pana Norskiego.
 Pani Latter pociemniało w oczach. Nagle schwyciła go za klapę surduta i zawołała chrapliwym głosem:
 — Kłamiesz... kłamiesz!...
 — Co pani mówi?... — odparł oburzony, wydzierając się jej z rąk. — Pani nie poręczała weksli pana Norskiego?...
 Pani Latter zbladła, zawahała się, lecz po chwili rzekła stanowczym głosem:
 — Tak, poręczałam weksle mego syna nieraz... Ale nie pamiętam pańskiego nazwiska.
 Fiszman spojrzał na nią z pod zaczerwienionych powiek.