Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/254

 Zadzwoniła i kazała zawołać pannę Martę. A gdy gospodyni weszła na palcach, robiąc minę pensjonarki, rzekła:
 — Cóż ten Żyd, jest?
 — Jaki Żyd?... — spytała panna Marta. — Fiszman?...
 — No, Fiszman.
 — Myślałam, że już niepotrzebny — szepnęła gospodyni, spuszczając oczy.
 Teraz panią Latter ogarnęło zdumienie.
 — Dlaczego?... — zapytała z gniewem. — Przecież wczoraj, po obiedzie, prosiłam panią, ażeby mi go sprowadzić... Czy sądzi pani, że w ciągu nocy wygrałam na loterji?...
 — Zaraz go zawołam — odparła zawstydzona gospodyni. I dygnąwszy znowu po pensjonarsku, wyszła.
 „Co to znaczy? — myślała pani Latter. — Jakie miny wyrabia ta kucharka?... Czyby już wiedzieli o powrocie mego męża i o pieniądzach?“
 Zawołała Stanisława i rzekła ostrym tonem:
 — Słuchaj-no, spojrzyj mi w oczy...
 Siwy lokaj spokojnie wytrzymał jej ogniste spojrzenie.
 — Ktoś mi tu... papiery przewraca — objaśniła go pani Latter.
 — Nie ja — odparł.
 — Spodziewam się. Możesz odejść.
 „Wszyscy mnie szpiegują — mówiła do siebie pani Latter, szybko chodząc po gabinecie. — On także... Nieraz przecie łapałam go na podsłuchiwaniu... Jestem pewna, że i wczoraj podsłuchiwał, ale — mówiliśmy po francusku.“
 — Nieszczęśliwa jestem... biedna moja głowa!... — dodała półgłosem, chwytając się za głowę.
 Potem poszła do sypialni i wypiła kieliszek wina, drugi dzisiaj.
 — Ach, jak to uspakaja!... — szepnęła.
 O pierwszej przyszedł Fiszman. Był to stary Żyd, nieco