Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/079

 Jestem pewny, że gdyby wyziewy spirytualne miały własność układania się w formę obłoków, nasz nowy przyjaciel byłby w tej chwili podobny do podstarzałego cherubina, któremu ktoś życzliwy okrutnie wygarbował skórę.
 Na krzyk: „Hej, kolęda! kolęda!“ i odgłosy niepewnego stąpania, wyklejone papierem drzwi uchyliły się, i ujrzałem w nich wychudłą twarz młodzieńczą, wśród której iskrzyły się zapadłe i dziwnym jakimś wyrazem ożywione oczy.
 — Kto tam?...
 — Jo!... Antoni, strós... przyjsetem...
 Z temi słowy mężczyzna w kożuchu uderzył głową o niską futrynę i wszedł do izby.
 Stare, krótkie, wąskie, na żółto pomalowane i okrutnie pomiętoszone łóżko z Pociejowa, dzban bez ucha, lampa z przypalonym papierowym kloszem na okrągłym stoliku, wielkości dużego czworaka, tudzież cały stos papierów i książek — oto umeblowanie izby, którą w dzień miało oświecać maciupkie kwadratowe okienko, a teraz ogrzewa żelazny piecyk.
 — Ehe he!... — zaczął stróż. — To pan niby całą odwiecerz nie wychodził z doma?
 — Nie — odpowiedział krótko młody gospodarz.
 — Jo tu... zeby tak z pozwoleniem łaski pański... jo tu przyniosłem... Je tu trocha grusek, a tu kapusta, a w kapuście płotka. Wsadziłem ją bestyje do góry ogonem, zeby światu nie widziała. Tyz i placek je...
 Gospodarz chwilę pomyślał, i biorąc podawane efekta, wyszeptał:
 — Dziękuję... Bóg wam zapłać... może kiedyś...
 — I, co tom!... Ale gdzie jo tu łyżkę podzionem?... Tu nima i tu nima?... Ho! ho! dyć siedzi, siedzi za cholewą, ondzie...
 Mizerny młodzieniec wziął łyżkę, usiadł na krawędzi pościeli i począł jeść żarłocznie.
 — Taki tu ziąb, a pan chodzi bez nicego.