Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/031

 — Niech siada i pisze — mówi redaktor, nie odejmując rąk od twarzy.
 — Dzień dobry panu! — odzywa się przybyły, nie zmieniając ani na chwilę swej apatycznej fizjognomji.
 — Tam! — wskazuje dyspozytor, następnie sadowi obojętnego mężczyznę tyłem do grzbietu redaktora, podsuwa mu efekta piśmiennicze i jakiś dziennik na podkładkę.
 — Panie dyspozytorze, ile będzie potrzeba szpalt „Kościotrupa i dziewicy?“
 — Dwie... pół trzeciej...
 — Bardzo dziś zimno — odzywa się pan Dulski.
 — Piszemy, panie — mówi redaktor, nie patrząc nawet na bliźniego, który podjął się roli machiny kaligraficznej.
 — Już z dziesięć lat nie pamiętam takiej zimy — zapewnia Dulski.
 — Tytuł: „Kościotrup i dziewica“ — dyktuje redaktor.
 Pióro Dulskiego poczyna skrzypieć.
 „Step straszny... (kropki), okropny... (kropki), pusty... (kropki). Zamiast zieleni trawy — bielizna śniegu, zamiast świergotu ptasząt — krakanie wron i wichru wycie... (Od ustępu).
 „Na pysznym arabczyku pędzi młoda dziewica, wiatr rozwiewa jej woal i czarną aksamitną amazonkę.“ (Od ustępu).
 „Na posągowej twarzy dziewicy wyrzeźbił się wyraz przerażenia, bo tuż tuż, za jej pysznym rumakiem, gna stado wilków, złowrogo wywieszających krwawe języki i kłapiących wściekle porcelanowemi zębami.“
 Redaktor nagle uciął, jakby chłód opisywanego stepu zamroził mu kaskadę słów. W uchylonych drzwiach ukazała się ostra bródka, haczykowaty nos i silnie wystrzyżona głowa.
 — Aaa, pan Josek! Cóż pan każe?
 — Upadam do nóg panu redaktorowi!... przyszedłem za te szedem rubli, co pan wie...
 — Niema teraz. Panie Dulski, piszemy dalej.