Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/018

w oczy, wreszcie przybyły, zwracając się z powtórnym ukłonem do mamy, rzekł:
 — Niech pani będzie łaskawa temu małemu pozwolić bawić się z nami.
 — Owszem!... owszem!... Idź, Franiu, bawić się z tymi grzecznymi chłopczykami — odparła mama. — Ach, jakież cudowne dzieci są w tej Warszawie!
 W okamgnieniu zmieszanego Frania otoczyła gromadka dzieci, i rozpoczęło się śledztwo:
 — Kawaler umiesz się bawić?
 — W co kawaler umiesz się bawić?
 — To jakiś mazgaj!...
 — A skąd kawaler?...
 — My z mamą i z Zosią i z Władziem, jesteśmy aż z K...
 — Panowie!... bawmy się w jenerała — zaproponował marynarz. — Wy będziecie żołnierzami, ja jenerałem, a ten mały koniem...
 — Dobrze... dobrze... hura!...
 Za chwilę mały Franio, trzymając sznurek w zębach, podcięty parę razy batem, cwałował pomiędzy drzewami. Jenerałowie i żołnierze zmieniali się co kilkanaście sekund, ale przybysz z K... ciągle był koniem i w charakterze tym dotąd galopował, aż zmęczony i wyćwiczony pejczem, upadł na ziemię, zanosząc się od płaczu. Towarzysze jego rozpierzchli się jak wróble.
 — Ach, to nicponie te warszawskie dzieci!... ach! to urwisy!... — woła przestraszona mama, uspakajając, trzepiąc i obcierając Frania. Wreszcie kiedy przeszło i to zmartwienie, ruszyliśmy wpoprzek alei głównej ku mleczarni.
 — Chryste Panie... jakie ogony te damy noszą!... jaki tu kurz!... Taż odsapnąć nie można... zupełnie jakby kto stado owiec przepędził!... — lamentowała jejmość.
 — Panie Bolesławie — pyta urocza Zosia — a co znaczą te beczki?