Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/019

 — To do polewania ulic...
 — Ach, prawda! taż tu wyraźnie błoto w alejach... kurz i błoto! Oto mi sad!... u nas na okólniku porządniej...
 — A gdzież tu warzywa sadzą? — przerywa pani.
 — Tu nie sadzą warzyw — odpowiadam.
 — Nie sadzą?!... A drzeważ fruktowe są?...
 — I tych niema...
 — Niema!... Więc od czegóż wy ten sad trzymacie?
 — Od... to jest... dla świeżego powietrza...
 — Piękne mi świeże powietrze, jak pragnę szczęścia!... Wy tu zmarniejecie z takiem świeżem powietrzem... Ach, jakiż fetor!... cóż to znaczy?...
 — O, to nic, proszę pani!... Idziemy w tej chwili aleją, przytykającą do ulicy Królewskiej, na której rynsztoki trochę pachną...
 — Aaa... ooo!...
 Otóż i mleczarnia. Towarzystwo moje z uwagą patrzy na delektujących się krowiemi produktami warszawiaków. Wołam pannę.
 — Co państwo każą?...
 — Hładyszkę zsiadłego mleka i sitnego chleba — odpowiada jejmość.
 Panna wytrzeszcza oczy.
 — Mamo — szepcze Zosia — jakoś to mleko nieładne... U nas czeladź takiegoby nie jadła, dajmy spokój!...
 — Fiu!... — gwiżdże Władzio. — Albo to mleko zsiadłe? to maślanka!... U nas w K.... zsiadłe mleko krajaćby można...
 Panna ulatnia się, poznawszy o co chodzi.
 (Uważam, że pierwotny zachwyt szanownej mamy naszej na widok ogrodu zmniejszył się o trzydzieści procent).
 Panie Bolesławie — mówi do mnie — a dzieciż tu daleko?... Chodźmy do tych niebożątek.
 Około Żelaznej Bramy przecinamy po raz drugi aleję główną i wchodzimy na plac, zawalony gromadą żyjących ciał