łá miedzy onymi podźiały. Onegoz dniá ucżynił PAN z Abrámem przymierze/ mowiąc: náśieniu twemu[1] dam źiemię tę od rzeki Egipſkiej/ áż do rzeki wielkiej/ rzeki Eufrátes. Cenejczyká / y Cenczezejczyka/ Kádmonejczyká. Y Chetejcżyká/ y Ferezejczyká / y Ráfáimitá. Y Amorrejczyká/ y Chánánejczyká/y Gergezejczyká/y Jebuzejczyká.
Sárái dałá dźiewkę Abrámowi, aby z niej potomſtwo miáła: 4 ktora gdy ſobie lekce poważyłá Pánią, 6. byłá od niej karána : záczym ućiekłá, 7 Anjoł śię jej kazał wroćić do Páni 15. porodźiła Iſmáela
SArái tedy żoná Abrámowá/ nie rodźiłá mu : ále miáłá ſługę Egipczankę/ ktorey imię było Agár. Y rzekłá Sárái do Abrámá : Oto/ teraz zámknął mię Pan ábym nierodźiłá/ wnidź/ proßę/ do ſłużebnicę mojey/ ázali wżdy zniey będę miáłá dźiatki/ y uſłuchał Abrám głoſu Sárái. Y wźięłá Sárái żoná Abrámowá Agárę Egipczankę / ſłużebnicę ſwoję/ po dźieśiąći lat/ jáko począł Abrám mießkáć w źiemi Kánánejſkiey: y dáłá ją Abrámowi mężowi ſwemu zá żonę. Tedy wßedł do Agáry/ y poczęłá : á widząc że poczęłá/ wzgárdzoną byłá Páni jey woczu jey. Y rzekłá Sárái do Abrámá: Krzywdy mojey tyś winien: jamći dałá ſłużebnicę moję ná łono twoje: ále oná. widząc że poczęłá/ wzgárdźiłá mię woczách ſwych : niech rozſądźi Pan/ miedzy mną y miedzy tobą. Y rzekł Abrám do Sárái: oto ſłuzebnicá twojá w ręku twojch: czyń znią coć śię zda naiepßego: y trapiłá ją Sárái/ y ućiekłá od oblicża jey.
Y Ználazł ją Anjoł Páńſki u żrzodłá wod ná pußczy/ nád zrzodłem/ przy drodze Sur. Y rzekł : Agáro ſłużebnico Sárái/ zkąd idźieß? y dokąd idźieß? á oná odpowiedźiáłá: od oblicza Sárái Páni ſwy ja ućiekam. Rzekł jej Anjoł Páńſki : Wroć śię do Páni ſwey/ á ukorz śię pod ręce jey. Rzekł jey záś Anjoł Páńſki Mnożąc rozmnożę naśienie twoje/ iż niebędźie mogło być zliczone prze mnoſtwo. Potem iey rzekł Anjoł Páńſki: Otoś ty pczęłá/y porodziß Syná: á názowieß imię jego Iſmáel: bo uſłyßał Pan utrapienie twoje. Ten będźie ſrogim człowiekiem : ręká jego przećiwko wßyſtkim/ á ręká wßyſtkich przećiwko jemu : á przedoblicżem wßyſtkej bráćie ſwey mięßkáć będźie. Y názwáłá imię Páná ktory mowił do niej/ Tyś Bog widzący mię/ rzekłá bowiem/ Izalim tu niewidźiáłá tyłu widzącego mię. Przetoż názwáłá ſtudnią onę[2] ſtudnią żywiącego / widzącego mię/ á táć jeſt miedzy Kádes/ y miedzy Bárád.
Y Brodźiełá[3] Agár Abrámowi Syná : y názwał Abrám imię Syná ſwego/ ktorego urodźiłá Agár/ Iſmáel. A Abrám miał ośmdźieśiąt lat y ßeść lat/ gdy mu urodźiłá Agár Iſmáelá.
Bog przymierze z Abrámem ſtánowi, 5 Abráhámem go názywa, 100. Obrzeanie ná znak przymierza roſkázuje, 15 y obiecuje mu Syná z Sáry imieniem Izááká.
A gdy już było Abrámowi dźiewięć dźieśiąt lat y dźiewięć lat: ukazał[4] śię Pan Abrámowi / y rzekł do niego: jam ieſt Bog wſzech mogący : chodź przed obliczem mojem/ á bądź doſkonáły. A uczynię przymierze moje / miedzy mną y miedzy tobą: y rozmnożę ćię bárzo obfićie. Tedy upadł Abrám ná oblicze ſwoje : y rzekł do niego Bog/ mowiąc :
IAm ieſt. oto ſtánowię przymierze moje z tobą:y będźieß ojcem wiela narodow. Y niebędźie zwáne dáliej imię twoje Abrám: ále będźie imię twoje Abráhám /[5] ábowiem Ojcem wiela narodow poſtánowiłem ćię. A rozmnożę ćię bárzo: y rozkrzewię ćię w narody: y Krolowie z ćiebie wynidą. Y utwierdzę przymierze moje miedzy mną y miedzy tobą/ y miedzy naśieniem twojem po tobie w narodźiech ich umo-
