wyćiągnąwßy/ rękę ſwoję wźiął ją/ y wniosł ją do śiebie do Korabiá. A poczekawßy jeßcze drugie śiedm dni/ powtore wypuśćił gołębicę z Korabiá. Y wróćiłá śie do niego gołębicá pod wiecźor: á oto rożdźká oliwy urwána wuśćiech jey/ á ták poznał Noe że opádły wody zwierzchu źiemie. Y czekał jeßcze drugie śiedm dni/ y wypuśćił gołębicę: ktora śię wiecey niewroćiłá do niego.
Y ſtáło śię ßeść ſetnego y pierwßego roku/ mieśiącá pierwßego/ dnia pierwßego/ oſchły wody z źiemie: y zjął Noe przykryćie Korabiá/ á ujrzał że ſechł wierzch źiemie. A mieśiącá wtorego/ dwudźieſtego śiodmego dniá tegoż mieśiącá/ oſchłá ziemiá.
Y Rzekł Bog do Noego: mowiąc: Wynidź z Korabiá/ ty y żoná twojá/ y Synowie twoij y żony ſynow twojich ztobą. Wßyſtkie zwierzętá ktore ſą z tobą/ z wßelkiego ćiáłá/ z ptáſtwá y z bydłá/y z wßelkiej gádźiny płaźájącey śię po źiemi/ wywiedź zſobą á niech śię rozpładzáją ná źiemi/ y[1] niech roſtą/ y rozmnażáją śię ná ziemi. Y wyßedł Noe/ y ſynowie jego/ y żoná iego/y żony ſynow jego znim. Wßelkie zwierzę/ wßelka gádźiná/ y wßelkie ptáſtwo / wßyſtko co śię płaza po źiemi według rodzájow ſwoijch/wyßły z Korabiá.
Zátym zbudował Noe ołtarz Pánu/y wźiął zkáżdego bydła[2] czyſtego/ y zkáżdego ptáſtwá czyſtego/ y ofiárował cáłopalenia ná ołtarzu onym. Y záwoniał Pan wonności w dźięczney / y rzekł Pan wſercu ſwym: Nie będę więcey przeklinał źiemie dla człowieká:ábowiem miśl ſercá człowieczego[3] zła jeſt od młodośći jego/ niezátráce więcey wßyſtekiego co żyje/jákom teraz uczynił. A poki źiemiá trwać będźie śiew y żniwo/ y źimno/ygorąco/ y láło/y źimá/ y dźień/ y noc[4] nie uſtáną.
Bog Noemu y potomstwu jego błogosławi. 8 y wiecźnie źnim przymierze utwierdza. 20 Z noego gdy śię upił winem. jeden zſynow pośmiewa śię: a drudzy go okrywają. 29 Noe umarł.
Y Błogoſłáwił Bog Noego/y Syny jego/y rzekł im: rozradzajćie śię/ y rozmnażajćie śię/ y nápełniajcie źiemię. Aſtrách wáß y bojaźń wáßá będźie nád wßelkim zwierzęćiem źiemie:y nád wßyſtkim ptáſtewem niebieſkim:y nád wßyſtkim co śię rucha ná źiemi :y nád wßyſtkiemi rybámi morſkimi / w rękę waßę podáne ſą. Wßyſtko co śię rucha/ y co żyje/ wam będźie ná pokarm/ jáko járzynę[5] źieloną/dałem wam to wßyſtko. Wßákże mięſá z dußą[6] jego/ ktora jeſt krew jego/ jeść nie będźiećie. A zajiſte trwie wáßey/ duß wáßych ßukáć będę/ z ręki[7] káżdey beſtyji ßukáć jey będę : tákże z ręki człowieczey / z ręki káżdego brátá jego będę ßukał duße człowieczey.[8] Kto wyleje krew człowieczą/przez człowieká krew jego wylána będźie: bo ná wyobráżenie Boże uczynion jeſt człowiek. A wy[9] rozraadzajćie śię ná źiemi/ y mnożćie śię ná niey.
TEdy rzekł Bog do Noego y do Synow jego znim/ mowiąc: A ja/ Oto ja ſtánowię przymierze moje zwámi/ y znaśieniem wáßem po was. Y zkáżdą dußą żywiącą ktora jeſt z wámi: wptáſtwie / wbyle/ y wkáżdem zwierzęćiu źiemię ktore ſą z wami/ ze wßyſtkich co wyßły z Korabiá/ áż do káżdego zwierzęćiá ná źiemi. Y poſtánowię[10] przymierze moje zwami: á nie będźie zátrácone więcey wßelkie ćiáło wodámi potopu: y niebędźie więcey potop ná ſkáżenie źiemie. Tedy rzekł Bog/ to jeſt znáł przymierza/ ktory ja dawam między káżdą dußą żywjącą ktora jeſt zwámi/ w rodżáje wieczne. Luk moj[11]położyłem ná obłoku/ ktory będźie ná znák przymierza między mną/ y miedzy źiemią. Y ſtanie śię gdy wzbudzę i ćiemny obłok nád źiemią: á ukaże śię łuk ná obłoku: Ze wſponię ná przymierze moje / ktore jeſt miedzy mną y miedzy wámi: y miedzy káżdą dußą żywjącą w káżdem ćiele: y niebędą
