89. συνέβη δέ ύπερημέρω γενομένω λαθείν αύτω διά τό άδικηθήναι
100. τίς ούν ύβριζων παύσεται καί διά ταύτα ποιεί χρήματα άφαιρεθήσεται
149. τάς άπορρήτους ώσπερ έν τραγωδία τούτου γονάς.
brak w każdym razie precyzyi, co nas skazuje na odgadywanie zawartej w nich myśli. I w innych ustępach rażą nas zdania miejscami urywane, jakby mowca lękał się lub nie chciał wszystkiego, co wie, przytoczyć, lecz kazał się reszty domyśleć że przytoczę tylko w §. 16. καὶ διέφθειρεν οὐ μέντοι πᾶσάν γε οὐ γὰρ ἐδυνήθη
§. 199. τίς ἐστιν ὅστις καταχειροτονηθὲν αὐτοῦ καὶ ταῦτ᾽ἀσεβεῖν περὶ τὴν ἑορτήν, εἰ καὶ μηδεὶς ἄλλος ἐπῆν ἀγὼν ἔτι μηδὲ κίνδυνος οὐκ ἂν ἐπ αὐτῷ τούτῳ κατέδυ κ. τ. λ.
Gorliwość zawiodła jednak scholiastów zadaleko stanowczo, gdy zakwestyonowali ze względów prawniczych wezwanie Stratona, by jawił się w sądzie, gdyż jako co nie posiadał praw obywatelskich. Przeoczyli bowiem, że mowca każę mu wprawdzie wystąpić lecz nie przemawiać. Zresztą jak Schäfer podnosi, nie mógł mowca nawet w koncepcie mowy umieścić czegoś takiego, czegoby nie dopuszczały istniejące prawa.
Pozostaje mi jeszcze kilku słowy wspomnieć o świadectwach i prawach, których użył mowca dla poparcia swej sprawy.
Brak związku a często nawet sprzeczność z tekstem mowy zdają się najwymowniej świadczyć, że nie powstały równocześnie, lecz są dziełem późniejszej ręki. Nie wynika z tego bynajmniej, by zaraz wszystkie jako nie autentyczne odrzucić. Nie zawsze bowiem są one jedynie wymysłem kopistów, jak twierdzi Westermann[1], lecz często opierają się na źródłach, które obecnie są nam niedostępne. Pomijam jednak tę kwestye, gdyż przechodziłaby rozmiary niniejszej pracy. Chodzi mi bowiem tylko o zaznaczenie braku związku, jaki niejednokrotnie zachodzi między tekstem mowy a prawem lub świadectwem
- ↑ De litis instr. qu. exst. in Dem. Mid. Lips. 1844. jakoteż Prüfung sammtlicher in die att. Redner eingelegten Zeugenaus sagen. (Abh. k sächs. Gesell. d. Wissensch. tom I. 1850) str. 64. sqq.
